Transmitía unha igrexa menos xerarquizada e máis “pobo de Deus”, e ao tempo que tendía a man, sen exclusións, espallaba arreo a Boa Nova de Xesús, As asociacións atopamos nel un valedor da nosa cultura, e coma músico senlleiro un gran intérprete das nosas emocións e coma sabio director da Polifónica Vilalbesa un harmonizador dos nosos recursos máis diversos. 

A túa presencia, alá onde vas, é sinónimo de axuda e de xenerosidade, dando incluso o que non che sobra, e de ledicia, co teu sorriso permanente e, no peto, gardados, os teus versos escritos con motivo de cada ocasión, para ser cantados por toda a túa familia, sempre orgullosa de ti.  

Non é doado resumir en dous folios a cantidade inxente de lembranzas, vivencias e sentimentos que a figura de don Uxío suscita nos que tivemos a sorte de coñecelo e non perdemos ocasión de amosar a nosa gratitude polos moitos exemplos da súa bonhomía, da que somos en gran parte debedores e da que sempre seremos voceiros orgullosos e privilexiados.

Para Eugenio García Amor sólo tengo sentimientos de admiración y gratitud. Como ser humano y, en lo que a mí me atañe, también, especialmente, como profesor maestro de música.

De D. Uxío destacaría a súa sencillez, humildade, entrega, compromiso e capacidade de traballo.

Podería levar vinte e cinco anos xubilado, pero segue plenamente en activo prodigando actividade e ben a todos os que temos a sorte de estar arredor, aínda que non deamos reflectido o que el irradia de bonhomía, sabedoría, modestia, compaña e agarimo.

Foi a partir de convivir com Anxo Ferreiro que, de quando en vez, escoitava falar de don Usío cos compañeiros, familiares ou viciños, do que escoitava deducía que era umha persoa muito doada de levar, se havía que pedír-lle algo ou resolver un caso, nom havía reparo en face-lo porque sempre axudava a encontrar a soluzón, ademáis era un cura muito progresista.

Firme nas conviccións, pero sempre afable e tenro nas formas. Amante da súa Terra e da súa cultura. Non pertence aos que en linguaxe de antano cualificabamos como “desertor da tabela”. A súa labor pastoral realízaa na súa e nosa lingua materna, sen deixar de asistir a todo acto cultural que ten lugar na contorna.

Vive unha vida seguindo a mensaxe do Evanxeo e sabe, e así o expresa, que detrás desas cifras escandalosas da fame nos países máis pobres, hai rostros de persoas: do mundo rural, urbano, mulleres escravizadas, nenos da rúa, inmigrantes... Grazas D. Uxío, por ser exemplo para nós, voluntarios de Manos Unidas.

Un podería dicir ao final: dada a súa formación podería ser unha gran figura, un gran bispo, unha referencia intelectual… Pero D. Uxío preferiu estar na periferia e sinxeleza desta diocese… e iso é marabilloso.

Dotado dunha intelixencia aguda e dunha vontade pouco común, non sucumbiu ás tentacións da vaidade, a postos aos que lexitimamente podía aspirar, e sen embargo preferiu vivir como crego e ás veces, como crego rural, antes que as alfombras dos pazos.

Sinto un grande afecto e unha grande admiración por don Uxío García Amor, que na miña opinión particular, ademais dun verdadeiro santo, é, sobre todo, un luminoso sinal de Deus Noso Señor. Home dunha xenerosidade infinita, toda a súa vida é un formidable exemplo de entrega aos demais e de compromiso coa fe.

De D. Uxío García Amor direi que, para min, foi o profesor máis exemplar que tiven na vida miña vida de estudante, polo seu compromiso cos valores humanos e relixiosos; amais de que foi o primeiro que me fixo amar a literatura galega, sen esquecer o seu agarimo pola cultura galega en xeral. Foi e será un auténtico referente para a miña vida.

Eu só podo dicir polo pouco que o coñezo: Home que transmite moitísima paz, amor, amizade e amigo. Ten todo o bó que se pode pedir dunha persoa.

Facías o labor coa esperanza firme
de quen vai sementar leiras pequenas;
leiras de seu con sementes escollidas
que han dar froitos doces nos seus días.

Unha alma tenra, caritativa, próxima en Deus aos mozos e coa que se podía falar de todo no máis pleno espírito de reforma vaticana que asolagaba as aulas daqueles anos sesenta do pasado século. Non é estraño con tan fortes voces saíndo na súa defensa que don Uxío sexa ante todo un mindoniense querido e lembrado, unha persoa que, mais alá dos seus oficios de cura de almas, chegou aos corazóns dos mindonienses e deixou en todos unha pegada indeleble.

Don Uxío vai camiño dos cen anos, coma Matusalén. E coma el, ten moito de sagrado, máis de divino e moitísimo máis de humano: humilde, sinxelo, amábel, comprensivo, intelixente, íntegro, honesto, sempre a pé de igrexa, da xente e dos camiños. Anda a rente e da man de Deus. E segue.

Don Uxío García Amor é un home traballador e silandeiro, un crego humanista, amante da música desde a práctica da mesma, onde se fai contaxioso ese sentir “xuntos” e comunicar o que levamos dentro, de ser emisores ou receptores de ansias indescritibles, nas que o Sol se representa en clave ou en forma de nota.

Neste intre gostaríame ser ise paxaro que con lingua lixeira canta no seu orfeón un “gloria a Deus”, que tivo neste Home un fiel e eterno valedor. Grazas, meu Deus, por ise facho, pola auga fresca deste santo, que soubo ser unha xenerosa rosa que alumou e aluma ós homes por carreiros e vales.

E si prescindísemos de calquera formulación de Fe, estamos diante dun home que cultivou todos os xeitos de ser que atendendo a teoría da Evolución das Especies, co seu ben facer, fai progresar ao home e á súa especie, a especie humana.

A súa bondade andaba con el polos corredores do Seminario, gozabamos da súa educación e propostas musicais, admiramos o seu impulso para a creación do Orfeón de 'Obreros Católicos', que poida que tivera bastante de 'socialista' e mostraba cos seus xestos un modo de incardinarse en tempos precarios.

Grazas D. Uxío, non só polo seu traballo e entusiasmo, senón tamén pola súa sinxeleza, humildade, xenerosidade e agarimo que pon en todo o que fai. Sempre cun sorriso, escoita atenta e pendente da axuda que poidan necesitar os demais, aínda que tivese un día moi longo, en tempo e actividade.

Querido don Uxío, a miña gratitude eterna e o meu desexo de que a saúde e a fortaleza o sigan acompañando para que cando pasemos por Mondoñedo poidamos saudalo e seguir gozando do seu sorriso e da súa palabra sempre sabia e serena.

Don Uxío es la autenticidad de la Iglesia y el ejemplo para que ésta no vaya en declive. La trayectoria de su vida es el camino a seguir para llegar a la santidad.

La línea poética de don Eugenio, que yo desconocía, me pareció de una gran profundidad en su contenido y de gran sencillez en su forma interna y externa. La lectura de las poesías me transportó a mis años de Humanidades Clásicas en Comillas, en los que tuvimos que analizar mucha poesía en la clase de lírica.

O seu carácter afable, a sua dispoñibilidade, o seu sorriso, a sua amabilidade, son cualidades únicas da súa persoa. Non protesta nin se queixa por nada, sempre o ves alegre, tarareando pola casa e co sorriso na cara. O seu espírito de servizo e de caridade son únicos. Quero agradecerlle a D. Uxío todo o ben que me fixo a súa compañía e o seu bo exemplo todos estes anos.

O P. Uxío é un home acolledor, un home respectuoso e tolerante cos demais e coa súa maneira de pensar. Podemos afirmar, sen dúbida e sen medo a esaxerar, que don Uxío é o "vir iustus" de quen fala a Sagrada Escritura. Don Uxío é pois un home "bo e xeneroso".

[...] Estas son as miñas impresións desta senlleira persoa como sacerdote en servizo perenne á xente do pobo e á Igrexa que el tanto serviu e serve. A frase que lle teño escoitado á xente é: “Don Uxío é un cacho de pan”.

Desde a miña conciencia agnóstica e xogando se cadra coa metáfora, se houbese que asinar nalgún sitio o apoio a unha candidatura de don Uxío á categoría de santo, trataría de ser o primeiro en estampar a miña firma. Distingo entre as súas virtudes e bondades a honestidade e a humildade.